“We leven in een pauzestand, zodat we even op adem kunnen komen. Misschien is dat wel het mooiste.” Deze laatste twee zinnen uit een gedicht van de Amsterdamse stadsdichter Gershwin Bonevacia, hoorde ik onlangs in een uitzending van Floortje Blijft Hier. De aflevering Op adem komen begint met een opname van een bijna lege stad. Op een enkeling na, waaronder Bonevacia die zijn gedicht ‘Een wereld zonder mensen’ voordraagt. Aan het einde van zijn voordracht stapt hij in de metro die, terwijl zijn woorden nog na resoneren, langzaam vaart maakt.
Pauze
Zijn woorden doen ook iets met mij.
Ze raken iets fundamenteels. Iets waarvan ik niet wist dat ik het zó verrekte nodig had.
Verlangzaming?
In een wereld die steeds sneller draait?
Meer kunnen genieten van het leven?
Daar waar we begin maart nog in sneltreinvaart leefden is sneller, hoger, beter, abrupt een halt toegeroepen. We zitten thuis, in een pauzestand.
Gedwongen rust!
Eindelijk rust?
Het duurde even, maar inmiddels ben ik gewend geraakt aan dit nieuwe werk- en levensritme:
Later opstaan. Geen file op weg naar mijn werk. Loopbaan- en coaching gesprekken vinden digitaal plaats of in de natuur. Met anderhalve meter afstand, dat spreekt voor zich.
“We leven in een pauzestand, zodat we even op adem kunnen komen. Misschien is dat wel het mooiste.”
‘s Middags een verse lunch, samen met mijn partner. Daarna opnieuw contact met een klant, een vergadering of intervisie met collega’s en tussendoor tijd voor een wandeling met de hond.
Wat een vrijheid dat ik mijn tijd zelf mag indelen.
Ik voel me minder gejaagd. Meer in balans.
Ont-wikkelen
Bij de gemeente Venlo, waar ik een parttime baan heb, is nog voldoende werk. In mijn eigen praktijk is het een stuk rustiger geworden.
Mensen wachten (nog) af.
Maar persoonlijke ontwikkeling is van alle tijden.
Het gedwongen thuiszitten doet iets met je. Je wordt geconfronteerd met jezelf. Met het werk dat je nu doet, of juist niet kunt doen.
Hoe ervaar jij je leven en werk deze weken?
En wat doe je als het leven straks weer ‘normaal’ plaatsvindt?
Druk je meteen weer op het gaspedaal?
Of mag deze pauzestand voor jou nog wat langer duren?
Wat wil je vasthouden nu je even op adem hebt kunnen komen? En wat laat je straks weer los?
De keuze is aan jou!
Misschien is dat wel het aller-mooiste.
Paul Hermans, mei 2020
Een wereld zonder mensen [Gershwin Bonevacia]
We leven vertraagd,
in een herinnering,
in een stilte die de ruimte vult,
in overgave,
in een wereld die ook doorgaat zonder wereld,
in een eenzaamheid waarbij het niet meer gaat om
alleen zijn, maar om de druk op de uitgeputte hemel
te doen verzachten.
Ruimte is iets tijd geven om te kunnen herstellen,
is een windvlaag van absentie, zwevend op de golven
van een fluisterende stad.
Als we maar lang genoeg stil zijn zullen we vanzelf
naakt worden, gaan bestaan voor iets anders
zoals alle ruimtes die niet geleefd,
niet bekeken worden
nu bestaan voor iets anders.
Het allermoeilijkste lijkt mij
iets nieuws durven te betekenen,
dat er meerdere betekenissen
van jou zijn bestaan,
omdat we anders leren kijken
omdat we leven in een zonsondergang van gekooide observaties
in een woonkamer die heel langzaam verandert
in een museum.
We leven in een pauzestand,
zodat we even op adem kunnen komen.
Misschien is dat wel het mooiste.