Op een koude winterdag bezoek ik mijn neef en petekind in Leiden. Hij neemt me mee naar een wijnhandelaar in de stad. Daar, midden in de winkel, staat een houten kistje. Het is een verzameling oude Italiaanse wijnen, voornamelijk Chianti Classico. Op het eerste gezicht zien ze er wat vergeten uit. Ze zijn te oud, te lang bewaard, om nog als zeldzaamheden door te gaan. De kans dat ze niet meer bijzonder smaken is groot. Wat ze speciaal maakt is dat ze voor mij veel meer zijn dan alleen flessen met wijn.
Nalatenschap in een kistje
Dit kistje wijn is een tastbare link naar mijn vader die in 1990 is overleden. Mijn vader was een gepassioneerde wijnliefhebber en -verzamelaar. Na zijn overlijden en het verlies van mijn moeder vijf jaar geleden, wordt het ouderlijk huis verkocht. Mijn neef ontfermt zich over de inhoud van de wijnkelder. Veel wijnen zijn ver over datum, anderen smaken echter nog heel goed. Te veel om zelf te drinken besluit hij het grootste gedeelte te verkopen. Als student zijn de extra inkomsten meer dan welkom.
Stille getuigen
Zo raakt hij bevriend met Ernst, de eigenaar van Wijnhandel Henri Bloem, die een deel van mijn vader zijn nalatenschap aankoopt. Wat bijzonder is, is dat hij niet alle flessen doorverkoopt. Sommige bewaart hij in zijn winkel, in het oorspronkelijke houten kistje. En daar liggen ze nog steeds, de wijnen uit mijn vaders kelder, als stille getuigen van zijn passie en liefde voor goede wijn.
"Als je me kunt herinneren, zal ik altijd bij je zijn."
Altaartje van herinneringen
Het kistje is voor mij, in zekere zin, een soort altaartje geworden. Het raakt me. Het brengt herinneringen en gevoelens van liefde, verlies en eerbetoon naar boven. Elke fles in dat kistje vertelt een verhaal. Niet alleen van de wijn die ooit met zorg is gemaakt, maar van de momenten die we met mijn vader hebben gedeeld. Die momenten van lachen, van gesprekken over wijn en over het leven, die nu zo ver weg lijken.
En toch...
Als ik daar sta, in de winkel in Leiden, voel ik me plotseling dichter bij hem dan ik in jaren ben geweest. Het is alsof hij weer even aanwezig is, in de vorm van die oude flessen, de geur van de wijn en de herinnering aan zijn leven. Als een symbool van verbondenheid. Van het onzichtbare dat blijft bestaan, zelfs als de tijd doorgaat en mensen voorgoed verdwijnen.
Even stil staan
Het zijn vaak kleine, misschien zelfs onbeduidende dingen die ons in staat stellen om stil te staan bij wat er écht toe doet. Dit kistje wijn gaat voor mij persoonlijk zoveel dieper dan een eerste blik zou suggereren. Het is een herinnering aan het verleden en tegelijkertijd een manier om mijn vader opnieuw dichtbij te voelen. De volgende keer dat ik in Leiden ben loop ik beslist weer binnen bij Ernst. Om opnieuw even stil te staan bij mijn vader zijn leven en wat hij voor mij heeft betekend.
Paul Hermans, februari 2025
Gerelateerde video's:
Beautifully Fallen Apart © 2015
Fathers & Sons © 2018
Gerelateerde artikelen:
Beperkt houdbaar
Her-inneren
Een huis vol herinneringen
Ik rouw en ont-wikkel me